ฉันมักเป็นคนที่ฝึกตัวเอง(ผิดๆ)ให้เกรงใจคนอื่นมากกว่าตัวเองเสมอ แต่..
วันนั้นฉันเดินไปหาอาหาร(เหมือนไปล่าสัตว์มากินเลย555) แถวพระราม 4 แล้วเดินผ่านซอยเล็กๆย่านนั้น ซึ่งปกติไม่เดิน เพราะดูเป็นซอยที่ไม่ค่อยโปร่งเท่าไหร่ แต่วันนั้นอยากกินอะไรไม่รู้ ก็เลยลองเดินผ่านซอยนี้ดูเจอร้านที่ขายอะไรที่ไม่ค่อยได้กินบ้าง เดินผ่านร้านหนึ่งเห็นป้ายเขียนว่าขายข้าวต้มแห้ง ฉันน้ำลายสอทันทีเลยเดินไปหน้าร้าน บอกน้องผู้ชายว่าขอข้าวต้มแห้งถุงหนึ่ง น้องผู้ชายท่าทางจะดูออเดอร์จากหน้าจอมือถืออยู่ เงยหน้าขึ้นแบบเพิ่งออกจากภวังค์ (ใจหลงไปอยู่ในโลกออนไลน์แบบ200%) ทำหน้างงๆ เห็นแล้วฉันก็งง ร้านอาหารก็ต้องสั่งอาหารสิฟระ (แต่จริงๆน้องคงงงจากการที่ไม่คิดว่าจะมีใครเดินมาสั่ง) น้องก็พูดแบบเหม่อๆ ว่า อ่อ อ่อ ครับ ดูทรงแล้วน่าจะเพิ่งจบจากมหา’ลัยแล้วมารับช่วงเป็นรุ่นที่ 3 แน่ (เพราะร้านเก๊าเก่า)
พอสั่งแล้วฉันก็ถอยฉากออกมา ตามการเว้นระยะห่างช่วงโควิด แต่คอยแวะเวียนไปยืนหน้าร้านให้เห็นเป็นระยะ ให้รู้ว่ารออยู่ ฉันเห็นน้องผู้ชายหันรีหันขวางก็คิดว่าลงมือทำแล้ว ผ่านไป 3 นาที มีน้องพม่าเดินมาจากไหนไม่รู้ เดินเข้าร้านไป ผ่านไปอีกเกือบ 2 นาที น้องผู้ชายเพิ่งหันมาถามว่า พี่เอาข้าวต้มแห้งทะเลหรือหมู ฉันก็บอกหมู ในใจเริ่มขุ่น อ่าวยังไม่ทำอีกเรอะ กะว่าจะบอกว่าไม่เอาแล้ว แต่อีกใจก็อยากกิน รอก็รอ คราวนี้ฉันมายืนรอหน้าร้านให้น้องเห็นชัดๆเป็นการแอบเร่งไปในตัว สรุปน้องผู้ชายทำอะไรไม่เป็นเลย น้องพม่าค่อยๆแกะหมูออกจากซีล อย่างแสนเบื่อหน่ายแบบขี้เกียจทำ แล้วก็แงะหมูไปมาไม่ลงหม้อสักที แล้วก็วาง เดินไปเอาข้าวจากอับพลาสติกเป็นก้อนๆแบบข้าวเย็นเหลือจากเมื่อวานมาทำข้าวต้ม แล้วก็เอามือขยำก้อนข้าว เหมือนทำข้าวแมวคลุกปลาทู ฉันเห็นอย่างงั้นก็ตาเหลือก…
ถ้าเป็นแต่ก่อน ฉันจะจำยอมรอและรับของกลับบ้าน แล้วอาจจะเอาไปทิ้ง หรือ เอาไปอุ่นร้อนก่อนกิน (สมัยสาวๆเคยมีร้านหนึ่งทำกับฉันแบบนี้ ใช้มือโกยข้าวจากจานลงกล่อง เหมือนโกยข้าวให้น้องโฮ่ง แล้วฉันในตอนนั้นก็ยังจะจ่ายเงินและรับของอีก) แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าเขายังไม่ให้เกียรติเราในฐานะลูกค้า ดูแลด้านความสะอาดของสินค้าให้เรา เราทำไมต้องจำยอมเสียเปรียบด้วย แล้วเสี่ยงติดเชื้อโควิดอีก ฉันเลยบอกน้องผู้ชายว่าไม่เอาแล้วค่ะ เมื่อกี้เห็นน้องผู้หญิงเขาเอามือขยำก้อนข้าว น้องผู้ชายพยักหน้างงๆ (งงบ๊อยบ่อยน้องคนนี้) แล้วบอก เอ่อ ได้ ได้ครับ
เย่ ดีใจจังที่ฉันให้เกียรติตัวเอง ฉันไม่ทนจำยอมอะไรที่เอาเปรียบฉันอีกแล้ว เขายังไม่เกรงใจฉัน แล้วฉันจะไปเกรงใจเขาทำไม นี่เป็นปฐมบทเล็กๆของฉันที่ไม่เกรงใจคนอื่นมากไปกว่าตัวเอง แม้จะเป็นการเริ่มต้นเล็กๆแต่ฉันก็ดีใจและชอบตัวเองขึ้นตั้งเยอะ แต่ก่อนฉันให้นิยามตัวเองว่าฉันเป็นคนไนซ์สำหรับทุกคน ฉันเลยยอมเค้าไปทั่ว แล้วก็พังมาตลอด แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใหม่แล้วฉันคือฉันเอง ฉันดีพอสำหรับตัวเอง ไม่จำเป็นต้องดีพอสำหรับใคร จบ(จบดื้อๆแบบนี้เลย)