ฉันเคยดูภาพดาราคนหนึ่งที่มีวัยใกล้เคียงกับฉัน ที่ฉันชอบเขามากๆ ในนิตยสารผู้หญิงๆเล่มหนึ่ง (พอเอ่ยว่านิตยสาร รู้กันเลยว่าหลายปีมากแล้ววว) แล้วก็พบว่า……
ฉันเอาแต่จ้องหาริ้วรอยของดาราคนนั้น แล้วพอพบฉันแอบดีใจเล็กๆ แต่พอรู้ตัว ฉันแอบตกใจว่าอ้าว เราไม่ได้ดูเขาเพราะเราชื่นชมเขาเหรอเนี่ย ฉันย้อนคิดถึงที่ผ่านมาเวลาที่ฉันดูดาราคนอื่นที่ชอบก็พบความจริงว่า ฉันมองหาตีนกาและริ้วรอยของเขาก่อนสิ่งอื่นโดยฉันไม่รู้ตัวเลย คิดว่าตัวเองมองภาพเขานานเพราะความชื่นชมในความสวยของเขามาตั้งนาน
ฉันก็มานึกถึงที่คนรอบข้างชอบพูดกับฉันว่า แกนี่กังวลกับริ้วรอยอยู่ได้ ฉันก็งง ฉันกังวลมากขนาดคนรอบข้างหลายคนพูดตรงกันเลยเหรอเนี่ย นี่คงเป็นความจริงที่ว่าเวลาเรามีปมในใจ หรือกังวลในเรื่องใด ใจเราก็จะหมกมุ่นในเรื่องนั้น วนเวียนเรื่องนั้นบ่อยๆ และเพ่งสังเกตและตบให้เข้ากับเรื่องที่เรามีปมหรือกังวลนั้นๆตลอด
มิน่า เวลามีคนคุยกันและทำท่าเหมือนพูดถึงฉัน ฉันจะเกิดการเพ่งเล็งเพราะคิดว่าเขาต้องพูดว่าฉันไม่เก่ง ไม่ได้เรื่อง ในเรื่องนั้นเรื่องนี้แน่เลย เพราะในใจฉันเป็นโรคกลัวไม่เก่ง กลัวไม่ดี อยู่ตลอด และฉันจะมีปฏิกิริยาในใจที่รุนแรงต่อคำพูดของคนอื่นในเรื่องนั้นอย่างมาก ผิดกับเรื่องที่ฉันเฉยๆ ฉันจะไม่มีปฏิกิริยาอะไรหรือเพ่งมองหาอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย
ฉันว่า เราน่าจะสังเกตตัวเองเหมือนกันนะว่าเรามักเพ่งเล็ง หรือ มีปฏิกิริยาต่ออะไรเป็นพิเศษ อันนั้นน่าจะเป็นการบอกความ “ไม่เป็นปกติ” ในจิตใจเราได้ เพราะถ้าเราเฉยๆกับมันใจเราน่าจะปกติสิเนอะ