มีช่วงหนึ่ง ฉันเคยทำงานที่เป็นเหมือนครูด้วยค่ะ แต่…ฉันคิดผิดฉันไม่เคยเป็นครูจริงๆเลย
มีช่วงชีวิตหนึ่งที่ฉันได้ทำหน้าที่ฝ่ายฝึกอบรมยาวนานถึง 7 ปี สอนด้านที่เป็นเนื้อหาและซอฟท์สกิลให้กับพนักงานรุ่นน้องที่เข้ามาใหม่ และพนักงานเดิมที่มีอยู่แล้ว ฉันเป็นคนชอบพูด ชอบถ่ายทอดมาก จึงเป็นระยะเวลาการทำงานที่มีความสุขช่วงหนึ่งของชีวิตเลย แต่…
ความที่เราสอนสิ่งที่เขาไม่มีพื้นฐานเลย มันทำให้ฉันรู้สึกมีภูมิ มีความรู้ และน้องๆเป็นผู้ที่ด้อยภูมิ ต้องคอยรับการสอนจากฉัน สิ่งนี้ค่อยๆพอกพูนสะสมอัตตาให้ฉันมากขึ้นๆโดยไม่รู้ตัว บวกกับอัตตาเดิมที่มีมากอยู่แล้ว แต่ชีวิตก็ยังเมตตาฉันส่งบททดสอบที่แสนยากมาให้เรียนบทแล้วบทเล่า กับความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันก็ยังไม่ยอมเรียนรู้ แล้วจึงเกิดวงจรอุบาทว์ในชีวิตฉันในเรื่องเดิมๆวนไปวนมา เพื่อให้ฉันได้เรียนรู้เสียที
หลังจากระยะเวลาอันยาวนาน ก็มีดีเยียร์ (คล้ายๆดีเดย์^^)ฉันมานั่งทบทวนดูพบว่า ฉันไม่ยอมเป็นนักเรียนนี่เอง มัวแต่อยากเป็นครู เป็นผู้รู้ ผู้มีเกียรติ จริงๆมีครูมาสอนฉันอยู่ตลอดผ่านทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นธรรมชาติ คน สัตว์ สิ่งของต่างๆ แต่นักเรียนอย่างฉันไม่ยอมแม้จะมานั่งอ่าน วิเคราะห์ สรุป บทเรียน เพื่อให้บทต่อไปของชีวิตดีขึ้น แต่ตอนนี้เริ่มเห็นแสงรางๆแล้วว่าเปลี่่ยนเป็นนักเรียนดีกว่า ไม่งั้นเราไม่พัฒนา เราจะย่ำวนเวียนอยู่ที่เดิม ไม่ไปไหนสักที
เดี๋ยวนี้ฉันพยายามฝึกฝนตัวเองว่า เมื่อเจออะไร ชอบใจ ไม่ชอบใจอะไร ต้องย้อนกลับมาถามตัวเองว่าสิ่งนี้ เหตุการณ์นี้สอนอะไรเรา การวางใจไว้แบบนี้สนุกดี และฉันตั้งเป้าไว้ว่าจะฝึกให้เป็นอัตโนมัติให้ได้ค่ะ เพราะพอมีคำถามนี้ขึ้นมาในหัว รู้สึกว่าเราต้องหาบทเรียนให้เจอ บางอันหาง่าย บางอันหายาก ก็เป็นความท้าทายดี อยากให้ผู้อ่านก็มาเล่นเกมนี้กันนะคะ อย่างแรกที่ได้คือทุกข์น้อยลงเลยค่ะ^^