เคยรู้สึกไหมคะ ว่าตอนเด็กๆเวลาผ่านไปช้า แต่พอเราเป็นผู้ใหญ่ขึ้น วันเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว สิบปี ยี่สิบปีแรกของชีวิต ผ่านไปช้ามาก และเริ่มเร็วขึ้นเมื่อเราเข้าสามสิบ และในทุกสิบปีถัดๆมามันจะยิ่งเร็วขึ้นอีก เป็นอัตราเร๋งเลยทีเดียว ทำไมเป็นอย่างนั้น
ชีวิตเราเป็นการเดินทาง ในข่วงวัยเด็กเป็นเวลาเริ่มต้นเดินทาง เราจะรู้สึกว่าระยะทางมันยังอีกไกล เราก็เร่งๆอยากจะไปต่อ อยากโต อยากเป็นผู้ใหญ่เร็วๆ จะได้ทำอะไรที่อยากทำ เวลาเลยดูเหมือนผ่านไปช้า แต่พอเราแก่ เราใกล้ถึงจุดจบของการเดินทาง เราจะรู้สึกว่ามันเร็วมาก เพราะเรารู้ว่ามันใกล้แล้ว เราไม่อยากให้เวลาผ่านไป เราอยากยื้อมันให้นานที่สุด เราไม่อยากเดินไปถึงจุดที่สูญเสียสิ่งที่เรารักที่สุดคือตัวเรา และไม่อยากพลัดพรากจากคนที่รักไปชั่วกาล
เพราะฉะนั้น เมื่อเรายังมีเวลาเหลืออยู่ ถ้าเราอยากทำอะไรและเป็นสิ่งที่สมควรทำ ให้ลงมือทำเลยค่ะเมื่อเรายังมีเวลา เพราะเมื่อเวลาเหลือน้อยแล้ว เราจะยิ่งกระสับกระส่าย กับสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ และจะทำด้วยความร้อนรน ผลที่ออกมาก็จะไม่ดีเหมือนตอนที่เวลายังเหลืออีกมากมายค่ะ