เรื่องนี้ต่อเนื่องจากเรื่องที่แล้วค่ะ คือเมื่อไปเกี่ยวข้องช่วยเพื่อนที่ไม่สบาย…….
เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ ฉันถือเป็นของขวัญของตัวเองเลยค่ะ คือได้เห็นด้านมืด(ตึ๊ดตื๋อ)ในใจตน เริ่มเล่าเลยดีกว่า^^ คือเรื่องที่เแล้วที่ฉันเล่าว่าฉันได้พาเพื่อนไปหาหมอ และหลานของเพื่อนก็ได้ไปด้วยค่ะใจฉันตอนนั้นคือทุ่มเทช่วยเพื่อนไปเต็มร้อยเลย (ในใจแอบรู้สึกกระหยิ่ม รู้สึกตัวเองช่างมีคุณค่า แหะ แหะ) สิ่งที่ได้คือ หลานของเพื่อนเมินเฉย ไม่ได้แสดงท่าทางขอบคุณหรืออะไรทำนองนั้นเลย และไม่อยากให้เพื่อนเรามายุ่งกับเราคือ ค่อนข้างกันเรามาก (จะโอบไหล่เพื่อน และนั่งล้อม)
สิ่งเหล่านี้ทำให้เกิดพายุอารมณ์ในใจฉันมากๆเลยค่ะ เสียงในใจมาเป็นตับเลยค่ะ เช่น “แหม แหม อุตส่าห์มาช่วยนะ” “อย่างเธอน่ะ จะไปรู้เรื่องอะไร ต้องอย่างชั้นสิ ชั้นแสนจะรอบรู้(แสนรู้^^) ประสบการณ์ชีวิตก็เยอะแยะ” “ดูซิ คุยกับหมอน่ะ ชั้นเป็นคนคุยทั้งหมดนะยะ แกงี้เงียบกริบเชียว” และเมื่อแยกกันวันนั้น ฉันยังคงขุ่นคลั่กโทรไประบายกับเพื่อน(อีกคน)อีกยกใหญ่ ซึ่งยิ่งทวีความขุ่นให้กลายเป็นทึบไปเลยทีเดียว 555
เหตุการณ์นี้ยังเกิดซ้ำอีกครั้งหนึ่ง สถานที่เดิม เวลาเดิม แต่คนละวันที่ คนละรายละเอียด แต่โครงเรื่องหลักยังเหมือนเดิม ความขุ่นกลายเป็นคุณ 3 กลับมาระบายให้เพื่อนฟัง วนซ้ำเหมือนครั้งที่แล้ว
จนครั้งต่อมา เพื่อนรุ่นน้องอีกคนไปแทนฉัน น้องกลับไม่มีอารมณ์ขุ่นมัว เพราะไม่ได้เอาเรื่องหลานเพื่อนมาเป็นอารมณ์ มองแต่ว่าไปทำหน้าที่ให้ดีที่สุด และได้ผลตรงตามวัตถุประสงค์ที่วางไว้ในการไปพบหมอครั้งนั้น เพื่อนรุ่นน้องคนนี้ได้กลับมาเล่าให้ฟังแต่สาระสำคัญ ฉันเหมือนถูกทุบทันที ตายละหวา ฉันช่วยเพื่อนเพราะสนองความอยากมีตัวตนของตัวเองนี่หว่า พอคนไม่มาชาบูยกย่องตัวตน เลยโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง
หลังเหตุการณ์นี้ ฉันได้มาทบทวนตัวเอง ฉันตกร่องเดิม ที่ไม่เมตตาตัวเองอีกแล้ว ฉันขาด self esteem อย่างหนัก เอาแต่แสวงหาการได้รับการยอมรับจากคนอื่นอยู่ตลอดเวลา ช่วยคนอื่นเพื่อเสริมสร้างอัตตาตัวเอง เติมความพร่องให้ตัวเอง
อืม แต่ยังดี ที่มาทบทวนตัวเองแล้วยังรู้ตัว แม้จะช้าไปหลายยยยวัน (ฮาาา) ไม่เป็นไร เหมือนท้องร่องที่เราดันขุดไว้ซะลึกและกว้าง เวลาเดินบนคันนา ถ้าเราเดินหมิ่นเหม่บนขอบคันนา(คือไม่ค่อยมีสติ) ถ้าไม่ระวัง ก็จะตกท้องร่องเดิมได้ง่าย เอ่ พูดไปพูดมา ทำไมฉันนึกถึงควายเลยล่ะคะ