มีครั้งหนึ่ง ฉันได้ยินเสียงอีการ้องแบบปรอทแตก แบบก้าวร้าวเสียงดังมากเลยค่ะที่หน้าบ้านตรงที่จอดรถ ฉันเลยเปิดประตูออกไปดู เห็นอีกาโฉบบริเวณใต้ตู้รองเท้าหน้าบ้าน เลยก้มลงมอง อกอีปุกแตก ฉันเห็นตั่วเฮียค่ะ ตัวไม่ใหญ่ คาดว่าเป็นระดับลูก มันนอนอยู่ใต้ตู้รองเท้าหน้าบ้านค่ะ โดยมีอีกาโฉบไล่ไปมา ขณะที่หมาน้อยพันธ์โกลเด้น รีทรีฟเวอร์ แสนอินโนเซนต์ของฉัน ถอยกรูดออกไปทีละน้อยๆจนไกล ไม่เห่า ไม่อะไร พยายามทำตัวให้ไม่มีตัวตน 555
พอตั่วเฮียเห็นมนุษย์และอีกา มันเลยรีบคลานออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว ฉันนึกขอบคุณอีกามาก เลี้ยงหรือให้อาหารก็ไม่เคย อุตส่าห์มาไล่ให้ (แม้อาจเป็นสัญชาตญาณของมันก็ตาม ฉันก็นึกขอบคุณอยู่ดี) หันไปมองคุณหมาน้อย มันทำท่าแบบเพิ่งหายตกใจ สีหน้ายังมีแววแอบตื่นตระหนก วิ่งเข้ามาหา ทำหน้าประมาณ เกือบไปแล้วฮับ 555 ฉันอดขำไม่ได้ เฮ่อ ต้องให้อีกามาเห่าไล่แทนแก หวังจะให้แกช่วยเฝ้าบ้าน อีกากลับมาช่วยแทน
ฉันเลยมานั่งนึก เออหนอ สิ่งที่ไม่คาดหวัง กับ สิ่งที่คาดหวัง ชีวิตบางครั้งสิ่งที่คาดหวัง ก็ไม่เป็นไปตามนั้น เกิดสิ่งที่ไม่คาดหวังขึ้นมาแทน ชีวิตนี้เต็มไปด้วยความไม่แน่นอนจริงๆ เพราะฉะนั้นอย่าไปซีเรียสกับสิ่งที่ไม่เป็นไปตามความคาดหวังมากนัก ไม่อย่างนั้นก็จะผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกข์เปล่าๆ
คุณกากับหมาน้อย (ยกให้เป็นคุณกาเลย) ก็สามารถให้ข้อคิดได้นะ 555