คนที่ใช่เมื่อวาน เมื่อเวลาผ่านไปอาจไม่ใช่ หรือบางครั้งเมื่อย้อนไปอดีต อาจรู้สึกว่าดีใจที่พลาด ไม่ได้สิ่งนั้น
เรื่องราวของพี่สาวคนหนึ่ง ที่ช่วงต้นวัยทำงานมีความรักชอบพอกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นผู้ชายที่ดูดี แต่งตัวดี และนิสัยอ่อนโยน พูดจาดี (ดี เยอะจัง^^) ทั้งสองคนคบหากันมานานหลายปี ความสัมพันธ์ดำเนินไปอย่างไม่จี๋จ๋าเหมือนบางคู่ เป็นความสัมพันธ์ที่เนิบๆคงเส้นคงวา การเจอกันยังคงสมำ่เสมอแม้ไม่บ่อยมากคือเจอกันเฉพาะเสาร์ อาทิตย์ เพราะฝ่ายหญิงต้องเดินทางไปมาต่างจังหวัดในช่วงวันทำงาน และก็เข้าธรรมเนียมที่ว่าพอไม่ได้เจอกันบ่อย ฝ่ายชายก็เริ่มมีผู้หญิงคนนั้นคนนี้(เพื่อนมาเล่าให้ฟัง)และตามด้วยการติดนักร้องจนท้อง ก็เลยมาขอเลิกเพื่อไปแต่งงานกับนักร้อง รับผิดชอบลูกในท้อง พี่สาวคนนี้เสียใจมาก ทั้งเสียความรู้สึก และเสียเซลฟ์ เรียกได้ว่าไปไม่เป็นแบบนี้อยู่ถึง 2-3 ปี เพราะยังมีความรัก อาลัยอาวรณ์อยู่จากเวลาที่คบมาเกือบสิบปี
วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก (ผู้อ่านต้องแย้งว่า ก็แกเขียนนี่หว่า แค่วลีเดียวก็ผ่านไป 5 ปี) ฝ่ายชายก็กลับมาง้อขอคืนดีพี่ผู้หญิง เพราะได้เลิกกับเมียนักร้องไปแล้ว พี่สาวคนนี้ก็ตัดสินใจว่าไหนๆตัวเองก็ยังโสดสนิท ลองกลับไปคบดูเพราะส่วนลึกก็อยากแก้ความเสียเซลฟ์ที่ยังตกค้างในความรู้สึก แต่..เวลาผ่านไปแค่ 1 เดือนหลังจากคบกัน พี่ผู้หญิงก็เป็นฝ่ายรีบบอกเลิก (ถึงกับใช้คำว่า “รีบ”) เพราะในใจมีแต่คำว่า นี่แต่ก่อนชั้นรักพี่คนนี้ไปได้ไงเนี่ย ทั้งอ่อนแอ ทั้งโลเล ทั้งขี้หึง เจ้าอารมณ์ เจ้าสำอาง เจ้าชู้ ตายตายตาย เลิก เลิก พอกันที ถ้าชีวิตฉันต้องอยู่ทนอยู่กับอีตาคนนี้ไปตลอดชาติ ฉันคงหาความสุขไม่ได้แน่นอน ไม่ไหวๆ อยู่คนเดียวยังจะดีกว่า
เรื่องราวของพี่สาวคนนี้ ก็คล้ายกับชีวิตของใครหลายๆคนใช่ไหมคะ คนที่ใช่ในวันนั้นอาจไม่ใช่คนที่ใช่ในวันนี้ เพราะเราต่างเปลี่ยนแปลง และมีประสบการณ์มากขึ้น หรือฝุ่นผงในดวงตาน้อยลง เพราะฉะนั้นอย่ามัวเสียดายอดีตในสิ่งที่เรา”ไม่ได้”อยู่เลยค่ะ และส่วนใหญ่เรื่องที่เรา”ไม่ได้” ในจินตนาการหรือความคิดของเรา สิ่งนั้นก็มักจะสวยงาม สวยหรูกว่าความเป็นจริงเสมอ