ฉันเป็นคนติดดี ติดความเป็นคนดี มากๆเลยค่ะ เวลาที่ทำอะไรพลาดไป ก็จะวนเวียนคิดเรื่องในอดีตที่จบไปแล้ว แล้วก็คิดว่า ทำไมไม่ทำอย่างนั้นนะ ทำไมไม่ทำอย่างนี้นะ
เนื่องจากฉันอยากให้มันดี ทั้ง 3 กาล อดีต ปัจจุบัน และอนาคต แบบชนิดไม่ให้มีอะไรพลาดเลย ทั้งๆที่มันตรงกันข้ามกับความเป็นจริงของโลกนี้ เลยเอาแต่คิดจะแก้อดีต วางแผนลมๆให้อนาคต เลยไม่ได้อยู่กับปัจจุบันเลย พอเขียนถึงตรงนี้ รู้สึกว่าตลกดีค่ะ ทำไปด้ายยย (ปัจจุบันก็ยังทำอยู่ ฟุ่ยยย)
ฉันขอสรุปบทเรียนตัวเองดีกว่า
-ไม่อยู่กับปัจจุบัน
-ยึดติดความสมบูรณ์แบบ (ซึ่งไม่มีจริง)
-ไม่อภัยตัวเอง (เลยไม่อภัยคนอื่นด้วย ขนาดตัวเองรักตัวเองที่สุด ยังไม่อภัยเลย จะไปอภัยให้คนอื่นได้ยังไง
-ยึดมั่นถือมั่น ติดดี (พออะไรไม่ดี รับไม่ได้ แหะ แหะ)
-……..อีกมากมาย แต่ขี้เกียจเขียน แต่สรุปได้ว่า ไม่ยอมรับความจริงของโลกนั่นแหละค่ะ
มีครั้งหนึ่งที่ฉันได้มีโอกาสไปฟังธรรมจากท่านอาจารย์ชยสาโร ที่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง หลังท่านเทศน์จบ ฉันได้ถามเรื่องสภาวะอารมณ์หนึ่งที่เกิดขึ้นบ่อยๆ ท่านได้เมตตา ให้ฉันดูมันอย่างเป็นปรากฎการณ์ ดูลักษณะของมัน การบ้านอันนี้ ทำอย่างยาวนาน โดย’คิดว่าทำ” ทั้งๆที่จริงๆไม่ได้ทำการบ้านนี้เลย แหะ แหะ
พอช่วงนี้ ฉันเลยลองฝึก เมื่อมีสภาวะอารมณ์ใดๆเกิดขึ้น ฉันลองรับรู้ว่า “่อ่อ” มันเกิดขึ้นแล้ว ปรากฎว่า มันง่ายกว่าเยอะเลยค่ะ เพราะเดิมเวลาเกิดอารมณ์ใด หรือความคิดใดๆที่ฉันไม่ชอบ ไม่ดี ไม่ตรงตามมาตรฐานของฉัน ฉันจะรีบผลักไส แล้วรีบสร้างความคิดดีๆแก้ ทำให้มันวุ่นขึ้นไปอีก วันนี้ได้ฟังธรรมะของท่านอีกครั้ง ท่านทางยูทูป ท่านได้เทศน์ว่า “รู้แล้ววาง รู้แล้ววาง” คำนี้เป็น Keyword ที่ฉันจะต้องฝึกทำจนกว่าจะเข้าไปในเนื้อในตัวต่อไปค่ะ กราบพ่อแม่ครูอาจารย์_/\_ด้วยความเคารพนอบน้อม และด้วยความรู้คุณค่ะ